Het nut van een goede casemanager

Een casemanager komt in beeld wanneer een medewerker zich ziek meldt. Verzuimt dus. Op dat moment treedt namelijk de Wet Verbetering Poortwachter (WVP) in werking: 104 weken waarin zowel werkgever als werknemer diverse rechten en plichten hebben, erop gericht de werknemer zo snel mogelijk weer te laten re-integreren. Waar de functie zich in de beginjaren (de WVP werd in 2002 geïntroduceerd) vooral richtte op administratieve ondersteuning in het proces, is de rol steeds meer die van regisseur geworden. Inmiddels gaat de rol van casemanager zelfs nog veel verder dan sec het regisseurschap. Toch blijft dat de basis van casemanagement. Het is dan ook geen toeval dat de meest bekende casemanagement-opleiding ‘Regie op Verzuim’ heet.

De casemanager is dus de persoon die bij verzuim ervoor zorgt dat alle betrokkenen in het proces met elkaar samenwerken. Dat eenieder zijn rol pakt daarin. Werknemer, werkgever en betrokken professionals zoals de bedrijfsarts en arbeidsdeskundige bijvoorbeeld. Sommigen noemen de casemanager daarom de ‘spin in het web’, ikzelf vind regisseur de betere term. Immers stuurt de casemanager op het proces en is het niet zijn taak betrokkenen te vangen in de complexe sociale wet- en regelgeving. Het gaat er juist om het gezamenlijke belang voorop te stellen en zo de neuzen in dezelfde richting te krijgen.

Nu is het natuurlijk niet heel zinvol om bij een griepje direct een casemanager aan het werk te zetten. Anders wordt het als iemand zich voor de vierde keer in drie maand afmeldt wegens ziekte, of wanneer de reden voor verzuim niet medisch is. Wat vaker dan je denkt het geval is trouwens. Door inzet van de juiste deskundigen, kan de casemanager ervoor zorgen dat de oorzaak van het verzuim achterhaald wordt. Vervolgens kan dan alles gedaan worden om de medewerker weer aan de slag te krijgen. Hetzij in zijn huidige rol, hetzij in een andere functie binnen of buiten de organisatie.

Re-integreren staat dus centraal. Werk is immers belangrijk. Onderzoek wijst uit dat werkende mensen gelukkiger zijn dan mensen zonder baan. Dat zit deels in het financiële aspect, maar meer nog in het feit dat iedereen zich graag nuttig maakt. Erkenning krijgen, laten zien wat je waard bent, onderdeel uitmaken van een groep; allemaal aspecten die te vinden zijn in een baan. Bovendien betekent werk de kans jezelf te ontwikkelen en te onderscheiden.

Een verzuimende medewerker zal dus gebaat zijn bij hulp om weer aan het werk te gaan, maar ook voor de werkgever geldt dat het loont als een professional het proces regisseert. Zo zijn werkgevers vaak niet op de hoogte van alle plichten die voortvloeien uit de WvP. Soms denken ze er bijvoorbeeld goed aan te doen door een verzuimende medewerker met rust te laten, terwijl ze bij wet verplicht zijn wel degelijk actie te ondernemen. In het ergste geval kan dat na twee jaar dan op een loonsanctie komen te staan.

Daarnaast geldt dat iemand naar huis sturen en met rust laten ook gewoonweg niet de meest handige houding kan zijn voor de werknemer zelf. Bijvoorbeeld als sprake is van niet medisch verzuim. Zo iemand wordt dan wellicht bevestigd in zijn gevoel van ‘ziek zijn’ en de afstand tot de werkvloer wordt vaak groter. Achterhalen wat werkelijk speelt is dan noodzaak om te kunnen re-integreren. Waarbij overigens geldt dat voor de werkgever niet altijd duidelijk is hoe een medewerker op een goede manier kan terugkeren in (aangepast) werk.

Ik realiseer me dat ik nog heel veel punten openlaat, wellicht zelfs nieuwe vragen bij je oproep. Stel die in reactie op deze blog ook vooral, zodat ik hier later in de serie op kan terugkomen. Voor nu hoop ik dat je helder is waarom iedereen gebaat is bij een goede casemanager. Wat het belang is van een professioneel opgeleide casemanager. En waarom ik het zo interessant vind dagelijks met deze professionals te mogen werken.